kaniagostyn *UKS Kania Gostyń

Wszystko O Lasach. Mówimy o lasach tropikalnych poniewaz w ciągu 20 lat mogą one wyginąć bezpowrotnie, co więcej wyginąć mogą zwierzeta tam żyjące które stanowią ogromną ilość w stosunku do całej światowej polulacji. A po za tym lasów tropikalnych nie można odtworzyć co można uczynić w przypadku lasów w strefie umiarkowanej, tak więc o przyszłość naszych lasów nie musimy się aż tak martwić, oczywiście chronimy je i staramy się zeby utrzymać ich populacje i udaje się to, czego nie można powiedzieć o lasach tropikalnych, jeśli ich nie uchronimy, pozostaną nam tylko nasze iglaste i liściaste lasy. A co do uduszenia o którym mówisz to Ameryka południowa afryka i Płd-Wsch Azja duszą się od setek lat.
Olimpijski Park Narodowy. Park został utworzony na Półwyspie Olimpijskim na pacyficznym wybrzeżu Stanu Waszyngton. Obejmuje pas wybrzeża, Góry Olimpijskie i wilgotny las strefy umiarkowanej.
Wybrzeże składa się zarówno z piaszczystych jak i kamienistych plaż stykających się bezpośrednio z obszarem leśnym. Góry Olimpijskie wznoszą się do 2428 m. n.p.m. (Góra Olimp – Mount Olympus), najwyższe partie pokryte są czapami lodowymi. Zachodnia część parku obejmuje lasy Hoh Rain Forest (nad rzeką Hoh) i Quinault Rain Forest (w dolinie, nad rzeką i jeziorem Quinault). Te wilgotne lasy znane są z olbrzymich drzew iglastych (świerk sitkajski, Picea sitchensis – sięgająca prawie 100 m wysokości, choina zachodnia, Tsuga heterophylla – sięgające przeszło 60 m).

rodzaj — park narodowy
nazwa — Olimpijski Park Narodowy, ang. Olympic National Park
państwo — Stany Zjednoczone (stan Washington)
rok założenia — 1909 (jako Pomnik Narodowy), 1938 Park Narodowy
powierzchnia — 373 000
Amerraind - geografia II. Napiszę wam parę propozycji, abyście zdawali sobie sprawę z sytuacji ^^:

1. Amerraind to kraina/kontynent wielkości Australii, lub średniowiecznej Europy. Ludzie i inne stworzenia myślą że ziemia jest płaska.
2. Amerraind ma dostęp do morza od północy oraz zachodu.
3. Morze jest jak w średniowieczu. Bajki o potworach morskich, brak kompasów, dużo zagubionych statków itp. Szerokie i długie, a na końcu przepaść ^^. Przynajmniej według marynarzy.
Do tego na północy same lodowce ^^
4. Klimat (kolejność od północy do południa):
- subpolarny (w małej części, tylko na morzu, jako parę pływających lodowców ^^)
- morski (na morzu i parę wysp)
- chłodny (również morze oraz większa część północnej części kontynentu. Klimat w sam raz dla naszych "wikingów")
- ciepły (klimat angielski, a więc na północno-zachodniej części Amerraind)
- śródziemnomorski (nasz klimat który będzie zajmował większą część naszej krainy, mniej więcej środek i południe ^^)
Czyli wychodzi na to że klimat nam bardzo bliski.
5. Ukształtowanie powierzchni:
- niziny - graniczą z morzem, na północy i przy każdym wodopoju ^^, może jeszcze jakaś większa na południowym zachodzie. W sumie niziny zajmują ok. 20 % kontynentu
- wyżyny - około 55 % Amerraind, w centrum, na bliskim wschodzie, południu.
- góry - 20% krainy, największy i najdłuższy pas gór na wschodzie oraz w paru innych miejscach np. na północy jakiś mały pas, może też na południowym zachodzie itd.
- inne - 5% np. depresje którą możemy wstawić przy jakimś większym jeziorze ^^
6. Krajobraz:
- Roślinność wysokogórska - w górach ^^
- Tundra - raczej małe obszary gdzieś na paru wyspach w stylu Islandii
- Tajga, lasy iglaste - na północy, bardzo skandynawskie ^^
- Lasy strefy umiarkowanej, mieszane - większość kontynentu, lub raczej cała reszta. Zwłaszcza na południu gdzie będzie znajdować się wielka puszcza ^^.
- obszary uprawne - tam gdzie są wsie, wioski itd.
7. Kontynent Amerraind jest mało znany i nie odkryto jeszcze wszystkich zakątków. Nikt nie wie co kryje w sobie morze, co znajduje się za wysokimi górami na wschodzie, oraz co znajduje się w głębi ogromnej puszczy na południu. Nawet nie wiadomo jak wielka ta puszcza ^^.
8. Pod Amerraind znajduje się kraina podziemi do której można wejść po przez zejścia, jaskinie znajdujące się w wielu miejscach.
Podziemia zajmują miej więcej ok 25% do całego kontynentu. Niewiele ^^.
Kwaśne deszcze. Źródłem kwaśnych deszczów, zagrażających zarówno lasom jak i zabytkom, jest zanieczyszczenie atmosfery. Te żrące opady są rezultatem reakcji z udziałem lotnych węglowodorów, dwutlenku siarki, tlenków azotu emitowanych przez przemysł, elektrownie cieplne, transport i rolnictwo. Woda zawarta w chmurach, przepływająca ponad fabrykami, nasyca się wyrzucanymi w powietrze substancjami chemicznymi. Dalsze reakcje prowadzą do powstania kwasów:
a) z dwutlenku siarki (SO2) powstaje ostatecznie kwas siarkowy (H2SO4)

b) z tlenków azotu powstaje kwas azotowy (HNO3).
Szkodliwe substancje wędrują z wiatrem w postaci zawiesiny i opadając z cząsteczkami wody na ziemię, uszkadzają wiele ekosystemów.
Gleby - zwłaszcza pozbawione wapnia z przyczyn naturalnych, jak w Kanadzie czy Skandynawii, gdzie warstwa ziem spoczywa na granitowym trzonie - stają się niezdatne do uprawy. W wyjałowionych jeziorach giną ryby. A przede wszystkim - ginie las.

Mechanizm wpływu kwaśnych opadów na niszczenie lasów strefy umiarkowanej jest jeszcze mało znany. Prawdopodobnie opłukiwanie drzew kwaśnymi deszczami pozbawia je wapnia i magnezu, co w niektórych przypadkach powoduje żółknienie liści, w innych - opadanie igieł. Ponadto woda w kwaśnym odczynie rozpuszcza zawarte w glebie sole glinu, tworzące skały osadowe w rodzaju gliny a uwolniony w tych procesach glin zatruwa korzenie. świadomość skali zniszczeń pojawiła się w latach siedemdziesiątych, gdy dotknęły one wiele krajów od Europy po Amerykę Północną. W Niemczech, gdy pierwsze oznaki wystąpiły w Czarnym Lesie i w Bawarskim Parku Narodowym, syndrom nazwany został Waldsterber (czytaj Waltsterber) czyli śmierć lasu a Zieloni zareagowali szeroką ofensywą przeciw przemysłowcom - trucicielom. We Francji dysponującej największą w Europie powierzchnią zalesienia, szkody są relatywnie mniejsze. Lasy francuski są głównie liściaste (dęby i buki) i rosną powyżej 700 m.n.p.m. Natomiast kwaśne deszcze atakują głównie drzewa iglaste na wysokości od 700 do 1100 m.n.p.m.

Kwaśne deszcze nie są przypuszczalnie jedyną przyczyną ginięcia drzew, ale zapobieganie im wymaga rozwiązań w skali międzynarodowej, ponieważ są często skutkiem zanieczyszczeń pochodzących z krajów sąsiednich. Lepiej, jak Francja, być ustawionym na wiatry wiejące w przeważającej mierze znad Atlantyku niż na pochodzące z Polski czy WNP, których ciężki przemysł emituje znaczne ilości dwutlenku siarki. W Szwecji narażonej na działanie z Wielkiej Brytanii, Polski, Niemiec (zwłaszcza z dawnej NRD o przestarzałym przemyśle) uszkodzonych i zniszczonych jest prawie 61% powierzchni leśnych. Nie lepiej usytuowana jest Norwegia.

Dwutlenek siarki jest uważany za jedną z głównych przyczyn kwaśnych deszczów. Jego źródłami są paleniska przemysłowe i domowe oraz silniki benzynowe i Diesla. Dzięki wysiłkom w zakresie redukcji stopnia zanieczyszczenia kraje bogate potrafiły zmniejszyć emisję tego gazu, rośnie ona natomiast w krajach biednych. Stężenie SO2 jest również uzależnione od położenia miasta. W tej chwili miasta położone na półkuli północnej są na czele listy zagrożonych tym typem zanieczyszczeń.

Kwaśne deszcze zasilając jeziora i rzeki, przenoszą truciznę dalej, zabijając po drodze wszelkie mikroorganizmy. Naukowcy oceniają, że w samych tylko USA i Kanadzie 50.000 jezior będzie biologicznie martwe do roku 2000. Te wszystkie zakłócenia naturalnej równowagi atmosfery mogą prowadzić do zagłady naszego świata.

Emisja dwutlenku siarki SO2 z terenu Polski w roku 1987 do 1989 utrzymywała się na poziomie około 4 milionów ton rocznie co stanowiło około 10% emisji tego gazu w Europie. Jedynie były Związek Radziecki i była NRD miały emisję wyższą a łączna emisja dwutlenku siarki z tych trzech państw stanowi aż 45% emisji Europejskiej. Nieco mniejszy jest udział Polski w zanieczyszczeniu atmosfery tlenkami azotu. W latach 1987 do 1989. Emisja ta wyniosła około 1.5 miliona ton rocznie co stanowiło około 7% emisji w Europie. W tym przypadku łączny udział wszystkich państw bloku wschodniego nie przekraczał 40% emisji Europejskiej. Tak więc w ostatnich latach dokłada się wszelkich starań, aby kwaśnych deszczów było jak najmniej, poprzez ograniczenie emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu.