kaniagostyn *UKS Kania Gostyń

. Sklad musli wzięłam z google -pierwsze lepsze.
Mówi sie, że musli wydelikaca żołądek konia ,że powoduja wrzody. I to prawda. Płatki jęczmienne? Otręby owsiane? Dla źrebaczka OK.
Moje jedzą dokladnie to, co jest w Twoich musli. Tylko normalnie.
Jęczmień moczony (jak trzeba podtuczyc),Kukurydza siekana,otręby pszenne, cały owies z łuską (błonnik!), lucerna -zielonka (ale ostrożnie, nie jest specjalnie potrzebna), wysłodki z burakow cukrowych (moczone na noc) -teraz zrezygnowalam ,kiedy poczytałam, ile mają cukru), buraki czerwone i marchew, ojej lniany, siemię lniane jako mesz regularnie. Ziola dostają do meszu, zreszta nasze górskie łąki i siano zawierają taki skład ziół -że nie ma sensu nic kombinować. Słodycze -typu jabłka -absolutnie nie. Sól, witaminy -oddzielnie.
Właściwie wszystko to samo, tylko jest dużo więcej roboty z przygotowaniem. Ale za to mogę dowolnie zmieniać skład mieszanki w zależności od potrzeb.
Mój znajomy produkuje te pasze dla koni (nie wiem jakie -nie pytalam). Sam karmi owsem swoje konie i nam też odradzał mieszanki. Kilkadziesiąt lat temu, kiedy konie żarły tradycyjnie owies -Polska byla potęgą hodowlaną i jeździecką we wszystkich konkurencjach. Teraz...?. Za to konie mają musli
Mój mały nie chce sie tknąć paszy Pavo Start -wybiera co do ziarenka owsik, granulki zostawia. "Słucham koni" i karmie owsem. Ale nikomu nie bronię innego sposobu.
Czekam na tłumaczenie (z angielskiego) wykladów p.profesor z USA od żywienia koni- pod kątem zdrowych kopyt i zbilansowanego żarcia.Będę wiedziala więcej, to napiszę
Przyprawy kulinarne.
Kminek
W stanie zdziczałym spotyka się go na miedzach, łąkach i pastwiskach. Jest to roślina dwuletnia, dorastającą do około 80 cm wysokości. Jej nasiona w kształcie sierpa to jedna z najstarszych przypraw kuchennych, znana już w starożytnym Egipcie. Znali ją już słowiańscy przodkowie i Germanie. Kminek zwyczajny występuje w stanie naturalnym w całej Europie i Azji. Holandia, a także Niemcy, Polska i Maroko to najważniejsi producenci kminku.
Właściwości
Zawiera duże ilości olejku lotnego, tłuszczu, flawonoidów, związków białkowych, cukrów, witamin, kwasów organicznych.
Zastosowanie
Kminek zwyczajny używa się do pieczonych tłustych mięs, wieprzowiny, baraniny, kapusty kiszonej i gotowanej, surówek, do ćwikły z octem, do twarogu utartego z cukrem lub też z drobno posiekaną cebulką ze śmietaną, przy wypieku chleba, bułek, do pieczywa z masłem, do zup, zwłaszcza tych zawiesistych na zasmażce z czosnkiem i cebulą, do smażonych i pieczonych ziemniaków, kiełbasy, serów, zupy grzybowej i gulaszowej, do sałatek, do pizzy, dań cebulowych, słonych wypieków. Kminek zapobiega przede wszystkim wzdęciom, wiatrom, hamuje rozwój niektórych bakterii, ułatwia trawienie, znosi skurcze żołądkowo-jelitowe, działa moczo-wiatro-mlekopędnie. Stałe zażywanie naparu kminku, małymi porcjami w ciągu dnia, sporządzonego z jednej łyżeczki surowca, najlepiej zmiażdżonego i zalanego szklanką wrzątku, zalecane jest szczególnie przy wrzodach żołądka i dwunastnicy, a także przy chorobach wątroby, zaburzeniach trawiennych, wzdęciach i uczuciu pełności żołądka. Kminek (szczególnie w połączeniu z melisą) uchodzi też za doskonały środek na bóle menstruacyjne. Olejek kminkowy wchodzi w skład wielu wódek (kminkówka) i likierów. Zbioru kminku dokonuje się w lipcu.
Zioła i ziółka. Witajcie ponownie!
Przepraszam, że "picie kawy" tak długo trwało.
Łuska gryczana!
Z mojego doświadczenia wynika, że działa rewelacyjnie, zwłaszcza poduszka z łuski. Odkąd zaczęłam używać poduszki zrobionej z tego surowca przestał mnie boleć kark i kręgosłup, z całym przekonaniem mogę ją polecić!!!

ARD są różnego rodzaju, służą do energetyzacji (żywności, wody), do niwelowania następstw promieniowania cieków wodnych.
Jaśminko nie chcę się wypowiadać na ich temat ponieważ nigdy ARD nie stosowałam, wiem, że są w sprzedaży. Jeżeli interesuje Cię ten temat to zajrzyj do jakiegoś dobrego podręcznika przybliżającego temat radiestezjii.

Glistnik - pyta o niego Riwa - cechą, która charakter. tą roślinkę jest sok o barwie pomarańczowej, wyciekający po przełamaniu łodygi.
Surowcem jest kwitnące ziele oraz korzeń.
UWAGA - świeża roślina jest toksyczna i można ją stosować wew.pod kierunkiem lekarza.
Glistnik jest cenną rośliną o wielu wlaściwościach leczniczych, w jego skład wchodzą alkaloidy oraz m.in.olejki czy saponiny.
Przetwory z glistnika działają żółciopędnie, rozkurczowo, przeciwbakteryjnie, przeciwgrzybiczo, uspokajająco.
Można go stosować w bólach wątrobowych, kamicy żółciowej i nerkowej wrzodach żołądka czy bolesnych miesiączkach.
W lecznictwie ludowym stosowany do usuwania kurzajek (smarowanie świeżym sokiem).
Jest b.silnym środkiem zółciopędnym, działa wybiórczo na prawy płat wątroby.
Gallowie sporządzali wywar z korzenia glistnika, dodawali do wywaru koper i białe wino i leczyli tym specyfikiem dolegliwości żółtaczkowe.
Działanie lecznicze rośliny znane było już w starożytności.
Galen uważał, że wzrok kobiet w okresie menstruacji może sprowadzić chorobę i żeby się od tego uchronić zalecał noszenie przy sobie ziela glistnika.
Sz.Syreniusz pisał w Zielniku.."Kolerę to jest żółte, tak stolcem jako i moczem wywodzi jakimkolwiek obyczajem używana. Przeto żółtą niemoc wypędza, albowiem wątrobne żyły zatkane otwiera... Zimnicę leczy...Mleko w żołądkuzsiadłe rozgrzewa i wywodzi...Zaćmionemu wzroku jest bardzo użyteczny...Makuły z oczu ściera.Czerwoność z oczu spędza...Włosy spędza z któregokolwiek miejsca. Włosy piękne żółte czyni.Liszaje goi.Zębne bóle uśmierza..Parchy na głowie spędza.Piegi i inne zmazy czarne na twarzy ściera.Francowate także sadzele leczy.Brodawki wszelakie spędza...Macicę zaziębioną i zaplugawioną rozgrzewa i wychędaża...
Uf samo wymienianie tak wielu właściwości leczniczych glistnika może wywołać zmęczenie. Przyznacie jednak, że tekst pisany jest fajnym językiem. Czy rzeczywiście roślinka ma tak wiele właściwości należałoby to sprawdzić.

Rzenko cieszę się, że Pani również przygotowuje esencje wg. przepisu dr. Bacha .
Bardzo lubię je sporządzać ponieważ wiążę się to ze spacerowaniem po wiosennych polach i łąkach. Wtedy właśnie Świat jest taki piękny i "świeży".

Do omówienia zostały mi jeszcze drożdże i trądzik różowaty aha i jeszcze o barwieniu włosów łuskami cebuli.
Nigdy nie próbowałam stosować łusek z cebuli do farbowania włosów lecz tak jak większość z Was farbowałam skorupki jajek. Myślę, żę łuski dają świetliste zabarwienie i w zależności od czasu trzymania takiego kompresu na głowie zależy intensywność takiego barwienia. A możę dobrze byłoby połączyć łuski cebuli z liśćmi orzecha włośkiego wtedy kolor będzie b. intensywny ale żeby efekt był widoczny to muszą to być chyba jasne włosy?. Wiem natomiast jedno, że po zastosowaniu takiego kompresu włosy napewno staną się zdrowsze.

O drożdżach i trądziku napiszę już jutro.
Pozdrawiam Wszystkich b.ciepło i serdecznie Very Happy Very Happy Very Happy
Spokojnej i dobrej nocy
IF
Zioła. Babka Lancetowata
Plantago major

Babka lancetowata, inaczej zwana szerokolistną, jest bardzo popularnym chwastem rosnącym na trawnikach, w ogrodach, na działkach, śmietniskach, wzdłuż dróg. Babka lancetowata, podobnie jak mniszek lekarski, jest super zatwardziałym ziołem. Aby pozbyć się tego zioła z ogrodu trzeba wyrwać go razem z korzeniami.

Babka lancetowata jest byliną. Zioło to ma liście kształtu szeroko jajowatego. Kłos babki lancetowatej jest długi (osiągający wysokość do 50cm), walcowatego kształtu, o kolorze zielonym lub żółtawobiałym, który w czasie owocowania zwęża się na końcu. Babka lancetowata kwitnie od czerwca do października.

Babka lancetowata jest znanym ziołem w leczeniu gojenia się ran oraz odparzeń. Zioło to jest również uważane jako antidotum przeciwko truciznom. Babka lancetowata oczyszcza organizm z toksyn, jest pożyteczna w redukowaniu gorączki, w leczeniu infekcji oraz problemów związanych ze skórą. Dzięki zawartości kleju roślinnego, babka lancetowata posiada łagodzące działanie szczególnie na układ oddechowy, trawienny oraz moczowy.

Babka lancetowata łagodzi kaszel, zwłaszcza duszący i nerwowy. Taniny zawarte w babce lancetowatej posiadają właściwości ściągające, w związku z tym zioło to jest używane do redukowania opuchnięć oraz zapaleń, hamuje krwawienia i przyspiesza gojenie, wyjaśniając tym samym tradycyjne użycie babki lancetowatej w leczeniu gruźlicy, krwotoków brzusznych oraz jelitowych, wymiotowania krwią, zapalenia okrężnicy, jak również w czasie nadmiernych krwawień miesiączkowych.

Babka lancetowata hamuje wydzielanie śluzu, szczególnie jeśli chodzi o system oddechowy, dlatego też zioło to jest pożyteczne w leczeniu przeziębień, katarów, zapalenia zatok, przekrwień (zastoju krwi) w oskrzelach oraz w kondycjach alergicznych takich jak gorączka sienna czy astma. Właściwości wykrztuśne babki lancetowatej oczyszczają płuca z flegmy. Babka lancetowata może być używana w chorobach uszu, np. w przewlekłym wysiękowym zapaleniu ucha środkowego i we wszelkich infekcjach uszu. Działanie antyseptyczne babki lancetowatej znalazło zastosowanie w leczeniu przeziębień, bólów gardła, zapalenia migdałków oraz infekcji w klatce piersiowej. Babka lancetowata również pomaga w infekcjach jelit, jak również w infekcjach układu moczowego, zapaleniu pęcherza, zapaleniu gruczołu krokowego oraz zapaleniu cewki moczowej. Babka lancetowata łagodzi oraz redukuje ból i podrażnienia spowodowane kolką.
SUROWCE LECZNICZE

Liście, nasiona.

ZASTOSOWANIE

Babka lancetowata szybko hamuje krwawienia oraz pomaga w regeneracji zniszczonych tkanek. Babka lancetowata może być używana zamiast żywokostu lekarskiego w leczeniu stłuczeń, siniaków oraz złamanych kości. Maść lub lotion jest stosowany w leczeniu hemoroidów, wrzodów. Stosowana wewnętrznie, babka lancetowata posiada właściwości moczopędne, wykrztuśne oraz zmniejszające przekrwienie. Babka lancetowata jest głównie przepisywana przez zielarzy na następujące dolegliwości zdrowotne: zapalenie żołądka, rozwolnienie, czerwonkę, zespół jelita wrażliwego, utratę głosu, wrzody trawienne, krwawienia układu moczowego.
WYSTĘPOWANIE I UPRAWA

Babka lancetowata pochodzi z Europy oraz z umiarkowanych obszarów Azji. Rzadko uprawiana, babka lancetowata jest normalnie zbierana z łąk, lasów, itp. Liście babki lancetowatej są zbierane w czasie sezonu letniego.
SKŁADNIKI

Babka lancetowata zawiera iridoidy (np. aucubin), flawonoidy (apigenin), taniny, kwasy roślinne, klej roślinny.
DAWKOWANIE

LIŚCIE:
SOK – Wyciskać sok ze świeżych liści babki lancetowatej. Pić 10ml soku trzy razy dziennie, w czasie zapalenia pęcherza moczowego, biegunki, infekcji płuc.
NALEWKA (P.LANCEOLATA) – Sporządzić nalewkę ze świeżych liści babki lancetowatej o ile jest to możliwe. Nalewka jest dobra na duże ilości śluzu, np. podczas alergicznego nieżytu nosa.
OKŁAD – Przykładać świeże liście babki lancetowatej na użądlenia pszczół oraz na wolno gojące się rany.
MAŚĆ – Smarować rany, oparzenia oraz hemoroidy.
DO PRZEMYWANIA RAN – Używać soku z babki lancetowatej na zapalenia, owrzodzenia, rany.
PŁUKANKA – Używać rozcieńczonego soku do płukania w czasie bólu gardła, jamy ustnej lub w przypadku zapalenia dziąseł.
SYROP – Stosować syrop sporządzony z soku na kaszel, szczególnie jeśli gardło jest obolałe i wystąpiła jego infekcja.
NASIONA:
NAPAR – Stosowany głównie na zatwardzenia. Zalać szklanką gotującej się wody 1 łyżeczkę nasion babki lancetowatej. Ochłodzić, następnie pić śluzowaty napar razem z nasionami przed pójściem spać.


KRWAWNIK POSPOLITY Achillea millefolium.. witam,

na poczatek wkleje wiesci z netu o Krwawniku, a pozniej usiade i opisze to co dzialo sie, zanim dostalam Go w Prezencie od Grey Owl.

wiesci niosą się ze strony http://druidyzm.pl , autorem tekstu jest Elwing.




Wygląd, cechy charakterystyczne i występowanie

Roślina wieloletnia, o wzniesionej, na górze rozgałęzionej łodydze, wyrastającej do 50 cm. Liście naprzemianległe, potrójnie pierzaste. Drobne koszyczki kwiatowe składają się na baldachokształtny kwiatostan. Płatki zazwyczaj białe, chociaż niekiedy przybierają różne odcienie barwy różowej. Kwitnie od czerwca do października.

Liście krwawnika wydzielają balsamiczną woń, wyczuwalną szczególnie wyraźnie rano (rosa!), we mgle, w czasie deszczu i tuż po nim. Zapach skutecznie odstrasza niektóre gatunki mrówek.

Uprawiany w średniowieczu, krwawnik jest obecnie pospolitym chwastem, występującym na całej półkuli północnej, jego siedliskiem sa przede wszystkim suche łąki i przydroża. Chętnie rośnie przy zabudowaniach. Jest rośliną azotolubną, ale nie ma szczególnych wymagań glebowych. Nasiona są dostępne w sprzedaży wysyłkowej, między innymi tutaj.
Surowiec, skład chemiczny i działanie
celów leczniczych zbiera się koszyczki kwiatowe (wyłącznie z biało kwitnących roślin, rosnących w miejscach nasłonecznionych) i górną część ziela (około 10 cm). Należy je suszyć szybko, w cieniu, jeżeli w suszarni, to w temperaturze nie wyższej niż 35-40 stopni C. Surowiec zawiera głównie olejek eteryczny, a w nim proazuleny i furanokumaryny, a także flawonoidy, gorycze, garbniki i dużą ilość soli mineralnych. Ma działanie hemostatyczne (hamuje krwawienia), rozkurczowe, przeciwzapalne, łagodzi wzdęcia.

Zastosowanie lecznicze i dawkowanie
Krwawnik bywa stosowany w krwawieniach z układu pokarmowego, szczególnie przy wrzodach żołądka i jelit oraz hemoroidach. Jego rozkurczowe działanie na mięśnie gładkie może znaleźć zastosowanie w łagodzeniu skurczów dróg moczowych i przewodu pokarmowego. Wspomagająco można go stosować również w nawykowych zaparciach, przy braku łaknienia, zaburzeniach trawiennych i wzdęciach. Zewnętrznie stosuje się okłady i kąpiele łagodzące procesy zapalne.

Zazwyczaj używa się naparu z dwóch łyżek ziół na 1/4-1/3 litra wody. Napar należy pić niesłodzony, dwa lub trzy razy dziennie, całą szklankę. Do użytku zewnętrznego stosuje się podwójna dawkę (cztery łyżki na podaną wyżej ilość wody).

Napar z mieszanki dwóch części krwawnika z jedną częścią ziela rdestu ostrogorzkiego i jedną częścia kory kasztanowca jest zalecany przy hemoroidach. Przy wszelkiego rodzaju awitaminozach zaleca się picie na czczo dwóch lub trzech łyżek osłodzonego miodem i rozprowadzonego mlekiem świeżego soku z ziela krwawnika. Przy skłonnościach do poronień należy trzy do czterech razy dziennie pić pół szklanki naparu z ziela krwawnika (dwie części), ziela rdestu ostrogorzkiego (1 część i tasznika (1 część). W przewlekłych zaparciach stosuje się odwar z równych części ziela krwawnika, ziela bratka, ziela drapacza, kwiatu rumianku, korzenia biedrzeńca, kory kruszyny i liścia mięty. Przy związanych z menopauzą uderzeniach gorąca i nagłych potach można zastosować odwar z czterech części ziela krwawnika, dwóch części ziela srebrnika, trzech części ziela dziurawca, dwóch ziela tasznika i jemioły i jednej kłącza kozłka (waleriany).

Napar z dwóch części ziela krwawnika i po jednej części kłącza tataraku i sproszkowanych nasion kozieradki przeciwdziała tak zwanej przedwczesnej impotencji, występującej przed 60 rokiem życia.

Zastosowanie magiczne
Ze względu na silny aromat, krwawnik jest związany z żywiołem Powietrza. Z powodu zawartości cyny wiąże się go z Jowiszem. Według greckiej mitologii, wyrósł z rdzy zeskrobanej przez Achillesa z jego włóczni (stąd nazwa). W języku kwiatów oznacza wojnę lub leczenie. Ze względu na łagodzenie stanów zapalnych skóry uważa się go za roślinę poświęconą Wenus.

Krwawnik jest przede wszystkim stosowany w celach dywinacyjnych. Jego wysuszone łodygi pierwotnie były "materiałem" chińskiej wróżby I Ching. Jest też dobrym składnikiem pastylek sprowadzających sny, a także wróżebnych herbat i kadzidełek. Bywa stosowany jako wzmocnienie zaklęć miłosnych i ochronnych, mówi się, że palenie ziela wywołuje wizje węży. Jest podstawową rośliną w wiedźmowych ogródkach ziołowych. Posadzony w ogrodzie ma wspomagać odporność jego otoczenia na ataki magczne. Uważa się, że zaszycie w ubraniu łodyg krwawnika daje odpornośc przeciwko przeziębieniom i chorobom zakaźnym.