kaniagostyn *UKS Kania Gostyń

EVF czy to wada czy ten typ tak ma?. Dla VG1. Raczej tak. Wynika to z fizycznej budowy takiego projektora. (W wielkim skrócie w projektorze jest lampa-żarówka która jest źródłem światła przechodzącego przez matrycę/kilka matryc/ zbudowanych w technologi ciekłych kryształów..
W klasycznym monitorze (znów w ogromnym skrócie!!!) obraz tworzy wiązka elektronów. Elektrony padają na odpowiednie mikroskopijne "pastylki" na ekranie monitora powodując świecenie odpowiednich barw. Odbywa się to w sposób liniowy z okeśloną częstotliwością.
Jeśli częstotliwość jest inna niż w podobnie działających sensorach w kamerze to mamy te charakterystyczne pasy.
Tak więc można wykorzystać aparat jako notatnik i robić zdjęcia z prezentacji.
(Ja robiłem dla oszczędności w najlepszej rozdzielczości VGA - efekty są zadowalające)
Ps. Opisane zasady działania są wielce skrócone! Nie czepiać się szczegółów
Wielkie wynalazki i drobne ułatwienia. Tranzystor - trójkońcówkowy półprzewodnikowy element elektroniczny, posiadający zdolność wzmacniania sygnału elektrycznego. Nazwa tranzystor pochodzi z angielskiego zwrotu "transfer resistor", który oznacza element transformujący rezystancję. Tranzystor odgrywa obecnie kluczową rolę w elektronice.

Pierwszy tranzystor skonstruowano w 1947 roku w laboratoriach firmy Bell Telephone Laboratories. Wynalazcami są John Bardeen, Walter Houser Brattain oraz William Bradford Shockley, za co otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki w 1956. Wynalezienie tranzystora uważa się za przełom w elektronice, zastąpił on bowiem duże, zawodne lampy elektronowe, dając początek coraz większej miniaturyzacji przyrządów i urządzeń elektronicznych.

Wyróżnia się dwie główne grupy tranzystorów, różniące się zasadniczo zasadą działania:

1. Tranzystory bipolarne, w których prąd wyjściowy jest funkcją prądu wejściowego (sterowanie prądowe).
2. Tranzystory unipolarne (tranzystory polowe), w których prąd wyjściowy jest funkcją napięcia (sterowanie napięciowe).

Tranzystor ze względu na swoje właściwości wzmacniające znajduje bardzo szerokie zastosowanie. Jest oczywiście wykorzystywany do budowy wzmacniaczy różnego rodzaju: różnicowych, operacyjnych, mocy (akustycznych), selektywnych, pasmowych. Jest kluczowym elementem w konstrukcji wielu układów elektronicznych, takich jak żródła prądowe, lustra prądowe, stabilizatory, przesuwniki napięcia, klucze elektroniczne, przerzutniki, czy generatory.

Ponieważ tranzystor może pełnić rolę klucza elektronicznego, z tranzystorów buduje się także bramki logiczne realizujące podstawowe funkcje boolowskie, co stało się motorem do bardzo dynamicznego rozwoju techniki cyfrowej w ostatnich kilkudziesięciu latach. Tranzystory są także podstawowym budulcem wszelkiego rodzaju pamięci półprzewodnikowych (RAM, ROM, itd.).

Dzięki rozwowi technologii oraz również ze względów ekonomicznych większość wymienionych wyżej układów tranzystorowych realizuje się w postaci układów scalonych. Co więcej niektórych układów, jak np. mikroprocesorów liczących sobie setki tysięcy tranzystorów, nie sposób byłoby wykonać bez technologii scalania.

Chyba najbardziej użyteczny obecnie wynalazek . Bo co robiłabyś bez niego, jak nie mogłabyś grać w Medievala, Dorti?
Zasada działania monitora. Lekcja
Temat: Zasada działania monitora.


Monitor jest urządzeniem służącym do wyprowadzania informacji z komputera w postaci obrazów (tekstu lub grafiki). Obecnie mozemy spotkać monitory dwóch typów: z ekranem ciekłokrystalicznym -LCD i lampą kineskopową.

Zasada tworzenia obrazu na ekranie.

Obraz na ekranie monitora tworzony jest z punktów zwanych pikselami. Piksele tworzące obraz ułożone są na ekranie w wiersze i kolumny liczba pikseli w wierszu i kolumnie stanowi o parametrze obrazu zwanym rozdzielczością. Im większa rozdzielczość tym lepsza jakość obrazu, tym więcej szczegółów obrazu uda się odtworzyć na ekranie. W przypadku wyświetlania obrazów kolorowych wykorzystuje się własności oka sumowania i odejmowania kolorów. Dowolny kolor możemy uzyskać mieszając w określonych proporcjach 3 kolory: czerwony, zielony i niebieski (RGB). Kolory czerwony i niebieski są kolorami podstawowymi, zielony stanowi mieszaninę niebieskiego i żółtego (RGB). Obraz kolorowy jest zbugowany z trzech subpikseli RGB tworzących jeden piksel.

Zasada działania monitora z kineskopem.

Zasadę tworzenia obrazu na ekranie lampy kineskopowej (CRT), która jest jednym z zasadniczych elementów monitora przedstawimy na rysunku


[URL="http://img.org.pl/obrazek/cofdFQ9Umgf.jpg"][/URL]

Ekran kineskopu pokryty jest specjalną substancją zwaną luminoforem. Pod wypływem
zogniskowanego strumienia rozpędzonych elektronów luminofor świeci, przy czym jasność tego świecenia zależy od energii(szybkości) elektronów. W przypadku nieruchomego strumienia pozwalałoby to uzyskać na ekranie świecącą plamkę. W celu narysowania obrazu na całej powierzchni ekranu strumień elektronów jest odchylany zarówno w poziomie, co powoduje kreślenie na ekranie pojedynczej linii(przy założeniu stałej jasności świetlenia plamki), jak i w pionie co zapewnia kreślenie kolejnych linii jedna pod drugą. Treść obrazu tworzona jest w ten sposób, że w miarę przesuwania się strumienia elektronów po powierzchni ekranu jego energia jest modyfikowana, co powoduje zmiany jasności świecenia poszczególnych punktów luminoforu tworzących punkty wyświetlanego obrazu zwane pikselami. Kreśląc linię strumień elektronów przesuwa się poziomo z jednej strony ekranu na drugą, np. z lewej na prawą, a następnie powinien powrócić ponownie do lewej strony ekranu. Do tworzenia obrazu na ekranie wykorzystywany jest ruch plamki tylko w jedną stronę, przykładowo z lewej na prawą, wówczas przy powrocie plamki z prawej strony na lewą jest ona wygaszana czyli strumień elektronów jest hamowany na tyle silnie, aby nie powodował świecenia luminoforu.

Częstotliwością odchylania poziomego nazywamy parametr, który określa ile linii jest kreślonych na ekranie monitora w czasie jednej sekundy. Lista obrazów kreślonych w jednej sekundzie czyli częstotliwość powtarzania obrazów zwana jest częstotliwośćią odświeżania obrazu. W celu otrzymania na ekranie stablinego obrazu każde rozpoczęcie kreślenia zarówno całego nowego obrazu jak i każdej linii wchodzącej w jego skład musi rozpoczynać się w takim samym ściśle określonym momencie, dlatego też do monitora dostarczane są specjalne sygnały mówiące o tym kiedy ma się rozpocząć kolejny ruch plamki w poziomie lub pionie. Nazywane są odpowiednio sygnałem synchronizacji odchylania poziomego - synchro H i sygnałem synchronizacji odchylania pionowego - synchro V. Trzecim sygnałem potrzebnym do uzyskania obrazu jest sygnał jasności świecenia plamki - sygnał Video.
Elektronika dla początkujących. Transformator
Transformator (z łac. transformare - przekształcać) - maszyna elektryczna służąca do przenoszenia energii elektrycznej prądu przemiennego drogą indukcji z jednego obwodu elektrycznego do drugiego.

Oba obwody są zazwyczaj odseparowane galwanicznie - co oznacza, że nie ma połączenia elektrycznego pomiędzy uzwojeniami, a energia przekazywana jest przez pole magnetyczne. Wyjątkiem jest autotransformator, w którym uzwojenie pierwotne i uzwojenie wtórne posiadają część wspólną i są ze sobą połączone galwanicznie.

Transformator zbudowany jest z dwóch lub więcej cewek (zwanych uzwojeniami) nawiniętych na wspólny rdzeń magnetyczny wykonany zazwyczaj z materiału ferromagnetycznego.
Jedno z uzwojeń (zwane pierwotnym) podłączone jest do źródła prądu przemiennego, powoduje to przepływ w nim prądu przemiennego. Przemienny prąd wywołuje powstanie zmiennego pola magnetycznego, pole to przenika przez pozostałe cewki (zwane wtórnymi) i w wyniku indukcji elektromagnetycznej powstaje w nich zmienna siły elektromotorycznej (napięcia).
Istnieją też transformatory, w których jedno uzwojenie jest częścią drugiego (autotransformatory), o większej liczbie uzwojeń oraz o wielu wyprowadzeniach z tego samego uzwojenia.

Uzwojeń może być kilka, często spotyka się transformatory o np. dwóch dolnych napięciach lub trzech różnych.

W systemach prądu wielofazowego (np. trójfazowego) stosuje się transformatory wielofazowe (trójfazowe). W transformatorach takich rdzenie poszczególnych faz mogą mieć części wspólne. Nie jest to jednak warunek konieczny, ponieważ np. w sieciach wysokiego napięcia stosuje się transformatory jednofazowe (po jednym na każdą fazę).

Transformatory elektroenergetyczne dla niskich napięć izolowane są powietrzem, dla wyższych stosuje się olej transformatorowy, pełniący równocześnie funkcje chłodzące. Dodatkowo, transformatory dużej mocy wyposażone są w radiatory oraz wentylatory jak również w rozbudowane systemy zabezpieczeń.

W żargonie technicznym lub języku potocznym nazwa transformator jest czasem zastępowana niepoprawną, skrótową nazwą trafo.

Rodzje:
transformator bezpieczeństwa
transformator dodawczy
transformator dzwonkowy
transformator energetyczny
transformator głośnikowy
transformator separacyjny
transformator sieciowy
transformator spawalniczy
transformator Tesli
transformator wysokiego napięcia (odchylania linii w TV)
autotransformator



Tranzystor - trójelektrodowy półprzewodnikowy element elektroniczny, posiadający zdolność wzmacniania sygnału elektrycznego. Według oficjalnej dokumentacji z Laboratorium Bella nazwa urządzenia wywodzi się od słów transkonduktancja (transconductance) i warystor (varistor), jako że "element logicznie należy do rodziny warystorów i posiada transkonduktancję typową dla elementu z współczynnikiem wzmocnienia co czyni taką nazwę opisową.

Pierwsze trzy patenty tranzystora zostały udzielone w 1928 r. w Niemczech Juliusowi Edgarowi Lilienfeldowi. On jednak prawdopodobnie nie wykorzystał swoich projektów i tranzystora nie skonstruował - dopiero eksperyment przeprowadzony w latach 90. XX wieku wykazał, że jeden z nich działałby prawidłowo.

Pierwszy tranzystor został skonstruowany 16 grudnia 1947 roku w laboratoriach firmy Bell Telephone Laboratories. Wynalazcami są John Bardeen, Walter Houser Brattain oraz William Bradford Shockley, za co otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki w 1956.


Polska Pierwszym tranzystorem produkowanym w małych ilościach w Polsce był tranzystor ostrzowy TC1. Pierwszymi produkowanymi na skalę przemysłową przez Tewę były tranzystory stopowe TG1 i TG2.


Znaczenie Wynalezienie tranzystora uważa się za przełom w elektronice, zastąpił on bowiem duże, zawodne lampy elektronowe, dając początek coraz większej miniaturyzacji przyrządów i urządzeń elektronicznych.


Podział Wyróżnia się dwie główne grupy tranzystorów, różniące się zasadniczo zasadą działania.

Tranzystory bipolarne, w których prąd wyjściowy jest funkcją prądu wejściowego (sterowanie prądowe).
Tranzystory unipolarne (tranzystory polowe), w których prąd wyjściowy jest funkcją napięcia (sterowanie napięciowe).

Zastosowanie Tranzystor ze względu na swoje właściwości wzmacniające znajduje bardzo szerokie zastosowanie. Jest oczywiście wykorzystywany do budowy wzmacniaczy różnego rodzaju: różnicowych, operacyjnych, mocy (akustycznych), selektywnych, pasmowych. Jest kluczowym elementem w konstrukcji wielu układów elektronicznych, takich jak źródła prądowe, lustra prądowe, stabilizatory, przesuwniki napięcia, klucze elektroniczne, przerzutniki czy generatory.

Ponieważ tranzystor może pełnić rolę klucza elektronicznego, z tranzystorów buduje się także bramki logiczne realizujące podstawowe funkcje boolowskie, co stało się motorem do bardzo dynamicznego rozwoju techniki cyfrowej w ostatnich kilkudziesięciu latach. Tranzystory są także podstawowym budulcem wszelkiego rodzaju pamięci półprzewodnikowych (RAM, ROM, itp.).

Dzięki rozwojowi technologii oraz ze względów ekonomicznych większość wymienionych wyżej układów tranzystorowych realizuje się w postaci układów scalonych. Co więcej, niektórych układów, jak np. mikroprocesorów liczących sobie miliony tranzystorów, nie sposób byłoby wykonać bez technologii scalania.

W roku 2001 holenderscy naukowcy z Uniwersytetu w Delft zbudowali tranzystor składający się z jednej nanorurki węglowej, jego rozmiar wynosi zaledwie jeden nanometr (10 − 9 m), a do zmiany swojego stanu (włączony / wyłączony) potrzebuje on tylko jednego elektronu. Naukowcy przewidują, że ich wynalazek pozwoli na konstruowanie układów miliony razy szybszych od obecnie stosowanych, przy czym ich wielkość pozwoli na dalszą miniaturyzację elektronicznych urządzeń
Aparat fotograficzny. Aparat fotograficzny jest to urządzenie, które wykorzystując soczewkę i migawkę, skupia przez ułamek sekundy na błonie filmowej światło odbite od przedmiotu.
Prototypem aparatu fotograficznego jest znana już w starożytności i uzupełniona w obiektyw w 1519 roku przez Leonarda da Vinci ciemnia optyczna (camera obscura z łaciny – ciemna izba). Jest to światłoszczelne pomieszczenie ograniczone sześcioma ściankami. Niewielki otworek w jednej ze ścian przepuszcza wiązkę promieni świetlnych, które na przeciwległej ścianie tworzą obraz rzeczywisty - odwrócony.
Dziś we współczesnym aparacie fotograficznym można wyodrębnić części zasadnicze i części specjalne.
Do części zasadniczych zalicza się:
 Korpus aparatu (jego obudowa) – tworzy ciemnie optyczną
 Obiektyw, osadzony w czołówce aparatu na przedniej ściance
 Kaseta – urządzenie do podtrzymywania materiału światłoczułego
 Migawka – urządzenie do ustalania czasu naświetlania
 Celownik lub matówka – urządzenie do kontroli wycinka fotografowanego obrazu
Do części specjalnych czyli ułatwiających użytkowanie aparatu, możemy zaliczyć:
 Licznik zdjęć
 Kontakt do lampy elektronowej
 Samowyzwalacz
 Dalmierz
 Skala głębi ostrości
Jedną z podstawowych i najważniejszych części aparatu fotograficznego jest obiektyw. Urządzenie to jest układem optycznym, składającym się z jednej lub kilku soczewek – całego zespołu – wykonanych z różnego rodzaju szkła i mających różne krzywizny powierzchni kulistych. Układy skupiające działają podobnie jak pojedyncza soczewka skupiająca i dają obrazy rzeczywiste, kiedy przedmioty znajdują się poza głównym ogniskiem układu. Obraz taki powinien być wyraźny czyli ostry i równomiernie naświetlony na całej płaszczyźnie zdjęcia oraz podobny pod względem geometrycznym do fotografowanego obiektu.
Już Leonardo da Vinci, jeden ze współtwórców wspomnianej już camera obscura – prototypu aparatu fotograficznego, próbował rozjaśnić słabiutki obraz powstały w ciemni optycznej. Zastosował w tym celu szklaną kulę napełnioną wodą. Jej działanie było zbliżone do funkcji jaką w najprostszym aparacie fotograficznym pełni soczewka, a w aparatach wyższej klasy – szereg soczewek czyli obiektyw.
Historia obiektywu zapoczątkowane przez Leonarda da Vinci była bardzo długa. Twórcy tego urządzenia próbując coraz to ulepszać obraz popełniali również wiele błędów co prowadziło jedynie do pogarszania go. Dlatego też do roku 1821 znano jedynie prymitywny, obarczony wieloma wadami obiektyw typu monokl czy menisk. Dopiero w tym właśnie roku francuski optyk Charles Chevalier (1804-1859) przedstawił pierwszy obiektyw wolny od błędów aberracji chromatycznej i sferycznej – obiektyw krajobrazowy inaczej achromat. Składał się on już z dwóch soczewek: jednej – zbierającej, wykonanej ze szkła kronowego, drugiej – rozpraszającej, ze szkła flintowego. Zestawienie tych dwóch soczewek sklejonych ze sobą zapewniło znacznie ostrzejszy obraz przy usunięciu aberracji chromatycznej.
Rozwój techniki budowy obiektywów poszedł kilkoma drogami. Jedna z zasad budowania obiektywów polega na przygotowaniu ich klejonych połówek z poszczególnych soczewek, przy czym połówki te są symetryczne. Obiektywy tego typu kryły bardzo szerokie pole widzenia dochodzące w poszczególnych przypadkach do 90o, ale miały stosunkowo mały otwór względny. Zdarzały się oczywiście wyjątki zarówno od tej zasady symetryczności, jak i od zasady klejenia soczewek stanowiących połówki, ale z reguły były to obiektywy symetryczne, klejone, rysujące bardzo ostro i obejmujące duże pole. Ilość soczewek składających się na połówkę obiektywu wynosiła zwykle trzy, a czasem cztery. Urządzenia te pozwalały na użytkowanie ich połówek oddzielnie dając wówczas ogniskową o podwójnej długości.
Konstruktorzy drugiej grupy ograniczyli w projektowanych obiektywach liczbę soczewek do trzech. W ten sposób uzyskano obiektyw, kryjący nieco mniejsza pole, ale jasny i nieskomplikowany w budowie.
Trzecia grupa optyków – konstruktorów poszła inną droga budując obiektywy składające się z dwóch połówek, z których każda zawiera dwie oddzielnie umieszczone soczewki. Zamiast pojedynczych soczewek stosowane są tu niejednokrotnie zespoły klejone, działające podobnie jak ich nie sklejane prototypy – zasada, więc pozostała ta sama.
Żeby mogła powstać naświetlona klisza (która po wywołaniu staje się negatywem) potrzebne są głównie – obiektyw, który skieruje odpowiednio skupione promienie światła tworząc obraz oraz film światłoczuły na którym obraz ten zostanie utrwalony.
Na powierzchnie filmu aparatu fotograficznego nałożona jest równomiernie emulsja – substancja światłoczuła rozpuszczona w żelatynie. Żelatyna jest więc ośrodkiem, w którym są rozproszone bardzo drobne cząsteczki substancji światłoczułej. Głównym składnikiem tej substancji są sole srebra (bromek, chlorek lub jodek srebra), zwane halogenkami srebra.
Barwoczułość materiałów negatywowych jest cechą charakteryzującą wrażliwość emulsji na wydzielone strefy widma światła białego, czyli zdolności reagowania tej emulsji na światło o różnej długości fali.
Tak zwany „czarno-biały” film do aparatu posiada jedną warstwę emulsji zawierającą światłoczułe kryształki, tworzące po naświetleniu obraz utajony (jest to niewidzialny dla oka zapis fotografowanego obiektu).
Po wywołaniu – negatyw posiada odwrócone natężenie jasności na filmie względem rzeczywistości czyli jasne rzeczy na filmie tak naprawdę są ciemne i odwrotnie.
Film „kolorowy” natomiast zbudowany jest z trzech warstw emulsji reagujących na różne długości promieni świetlnych czyli na poszczególne barwy: czerwoną, zieloną i niebieską. Światło odbijające się od fotografowanego przedmiotu naświetla kliszę, czerwone na kolor niebiesko-zielony; zielone na purpurowy
i niebieskie na żółty. Po otrzymaniu końcowego produktu złożonego procesu fotografowania – zdjęcia czyli pozytywu odwrócone kolory z negatywu znów mają swą barwę rzeczywistą.