kaniagostyn *UKS Kania Gostyń

RTG nosogardła u 3latka?. Cytat:
Na czy polega badanie trzeciego migdałka:
W gabinecie laryngologicznym lekarz może zbadać wielkość migdałka przy pomocy lusterka lub zlecić wykonanie zdjęcia rentgenowskiego. Badania te jednak nie są dokładne i nie zawsze w sposób jednoznaczny można określić wielkość migdałka. Najlepszym narzędziem do tego celu jest fiberoskop, czyli cienki, miękki przewód zakończony maleńką kamerą o średnicy paru milimetrów. Dzięki niemu możemy w dużym powiększeniu na monitorze telewizora obejrzeć lokalizację i wielkość migdałka. W ocenie migdałka gardłowego podstawowe znaczenie ma określenie czy jego wielkość wpływa na drożność trąbek. Ma to duże znaczenie w leczeniu przewlekłych stanów zapalnych uszu. ŻRódło:http://www.ichs.pl/files/m_dladzienn...0czy%20nie.doc

Cytat:
Migdałek trzeci nie jest widoczny przy normalnym oglądaniu gardła. Ocenić migdałek gardłowy jest w stanie tylko lekarz laryngolog. Badanie migdałka gardłowego można wykonać przez ocenę jego wielkości palcem ( badanie to jest bardzo nieprzyjemne dla dziecka dlatego nie jest stosowane w mojej praktyce lekarskiej). Migdałek gardłowy można też zbadać specjalistycznym lusterkiem ale w tym przypadku konieczna jest współpraca dziecka z lekarzem. Przy trudnościach w badaniu lub wątpliwościach diagnostycznych możliwa jest ocena migdałka w badaniu rentgenowskim. W ostatnim czasie dostępne jest też badanie endoskopowe. Badanie to jest bardzo wiarygodne, łatwe a dla małego pacjenta najbardziej bezpieczne i komfortowe. Migdałek gardłowy jest tkanką limfatyczną (bierze udział w systemie odporności i powiększa się w czasie infekcji) dlatego powinien być badany w czasie względnego zdrowia dziecka. Żródło:http://jsova.pl/opis.php?id=1

U nas 2 krotnie diagnozowano za pomocą lusterka, jeden z lekarzy palcem
Trzeci migdałek usunąć czy nie ?. Trzeci migdałek usunąć czy nie

Pojęcie migdałków nie jest nam obce znamy dobrze migdałki podniebienne. W stanach zapalnych zwykle się powiększają i możemy je łatwo dostrzec oglądając gardło w lustrze.

A gdzie w takim razie jest migdałek trzeci lub inaczej zwany gardłowym ? Niestety nie jesteśmy w stanie zobaczyć go oglądając gardło czy nos, ponieważ jest on umieszczony za tylną częścią naszego nosa, zwaną nozdrzami tylnymi.

Czy każdy go ma ?

Mają go dzieci, w miarę dorastania i zbliżania się do okresu dojrzewania,
trzeci migdałek zmniejsza się i zanika. Dlatego dorosłym trzeci migdałek nie
sprawia kłopotów, ale nie zupełnie, bo jako rodzice czy opiekunowie dzieci mamy
obowiązek zwrócić uwagę na pewne objawy dotyczące rozrostu trzeciego migdałka.

Co powinno nas niepokoić:

dziecko zaczyna oddychać przez usta, ma otwartą buzię
w nocy ciężko, głośno oddycha przez usta, może chrapać, bardzo niebezpieczne są okresy bezdechu
ma częste nawracające infekcje górnych dróg oddechowych
przedłużające się katary
nawracające infekcje uszu
zmiana zachowania się dziecka z ruchliwego wesołego w zmęczone, apatyczne, marudne, senne
może skarżyć się na bóle głowy, utratę apetytu w szkole zaczyna się gorzej uczyć, trudniej mu zapamiętać dany materiał czasami może zmienić się brzmienie głosu, dziecko mówi jakby miało kluskę w buzi może zacząć gorzej słyszeć w zaawansowanych przypadkach może nastąpić zmiany wyglądu twarzy - dolna część twarz - żuchwa wolniej się rozwija (tzw. ptasi wygląd buzi)
Nie wszystkie w.w. czynniki mogą wskazywać na rozrost trzeciego migdałka, ale należy na nie zwracać szczególną uwagę, gdyż pojawienie się nawet dwóch czy trzech w.w. objawów powinno skłonić rodziców do wizyty u lekarza rodzinnego , który skieruje do otolaryngologa lub foniatry.

Na czy polega badanie trzeciego migdałka:

W gabinecie laryngologicznym lekarz może zbadać wielkość migdałka przy pomocy lusterka lub zlecić wykonanie zdjęcia rentgenowskiego. Badania te jednak nie są dokładne i nie zawsze w sposób jednoznaczny można określić wielkość migdałka. Najlepszym narzędziem do tego celu jest fiberoskop, czyli cienki, miękki przewód zakończony maleńką kamerą o średnicy paru milimetrów. Dzięki niemu możemy w dużym powiększeniu na monitorze telewizora obejrzeć lokalizację i wielkość migdałka. W ocenie migdałka gardłowego podstawowe znaczenie ma określenie czy jego wielkość wpływa na drożność trąbek. Ma to duże znaczenie w leczeniu przewlekłych stanów zapalnych uszu.

Jeżeli lekarz stwierdził powiększony migdałek to co dalej z nim zrobić ?

Są dwie możliwości:

leczenie zachowawcze
leczenie operacyjne

Który sposób leczenia będzie w danym przypadku najlepszy dla dziecka zdecyduje lekarz.

Leczenie zachowawcze polega na podawaniu leków o działaniu przeciwzapalnym i/lub przeciw histaminowych oraz poprzez okresowe stosowanie różnych form szczepionek podnoszących odporność organizmu na infekcje górnych dróg oddechowych. Jeżeli ta forma leczenia nie daje oczekiwanych rezultatów stosuje się zabieg operacyjny zwany adenotomią.
W znieczuleniu ogólnym lub miejscowym usuwa się powiększony migdał. Cały zabieg trwa od kilka do kilkanaście minut.

Podsumowując, nie należy bagatelizować objawów które mogą sugerować powiększenie migdałka gardłowego, gdyż niewłaściwe postępowanie może doprowadzić do
trwałych powikłań. W dobie ciągłego rozwoju i unowocześniania aparatury medycznej, istnieje możliwość postawienia szybkiej i trafnej diagnozy.


Materiały: Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu,
Kajetany k. Warszawy
NACZYNIAKI JADĄ NA KONFERENCJĘ. Opieka nad dziećmi z naczyniakami z perspektywy rodziców – typowe problemy.


Od zarania dziejów ludzie próbowali nazywać, klasyfikować i szukać przyczyn powstawania znamion i deformacji pojawiających się u noworodków i niemowląt. Podstawę klasyfikacji dla części z nich, stworzono dopiero w XIX w. a usystematyzowano pod koniec XX w. Mowa tu o występujących coraz częściej - co dziesiąte niemowlę – naczyniakach i malformacjach naczyniowych. Rodzice dzieci nimi dotkniętych spotykają się z szeregiem trudności, na etapie diagnozy i leczenia tego typu schorzeń. Jest to spowodowane głównie niedostatecznym opracowaniem tematu w programach studiów medycznych, posługiwaniem się niejednolitą terminologią wśród lekarzy, brakiem prac naukowych i badań pogłębiających wiedzę na temat wrodzonych wad naczyniowych. Olbrzymim problemem jest również ograniczony dostęp do niezbędnego sprzętu terapeutycznego, jakim w przypadku tego typu schorzeń są lasery medyczne np. Nd:YAG, lasery barwnikowe, laser CO2 oraz brak personelu przeszkolonego w ich obsłudze.
W podejściu lekarzy do dzieci z naczyniakami powszechne jest traktowanie schorzenia w kategoriach defektu kosmetycznego.
Tymczasem, lokalizacja niektórych naczyniaków może doprowadzić do poważnych zaburzeń czynnościowych lub nawet stwarzać zagrożenie dla życia dziecka.
Kłopoty rodziców zaczynają się już na etapie diagnozy. Zazwyczaj potrafi ją postawić lekarz pierwszego kontaktu. Niestety, najczęściej na wstępnym rozpoznaniu się kończy.
Lekarz zwykle zaleca rodzicom czekanie, mówiąc iż naczyniak nie wymaga leczenia i zaniknie sam. Rzeczywiście, tak zwykle jest w przypadku naczyniaków małych i niepowikłanych.
Jednak nawet jeśli naczyniak zaniknie, to często pozostaje po nim trwałe oszpecenie ( np. nadmiar skóry, blizny).
Poza tym, jest cała grupa naczyniaków i malformacji naczyniowych bezwzględnie wymagających leczenia . Niestety, również te przez lekarzy traktowane są jako zmiany „do obserwacji i czekania”. Szczególnie ważna jest szybka reakcja w przypadku naczyniaków umiejscowionych przy naturalnych otworach ciała. Jeśli naczyniak zwęża drogi oddechowe, zaburza oddychanie, wydalanie, jedzenie, zagraża słuchowi, wzrokowi, krwawi lub jest owrzodzony to wymaga leczenia i to pilnego.
Poza tym należy pamiętać, że niektóre typy naczyniaków i malformacje naczyniowe z istoty swojej nie zanikają.
Mamy wiele przykładów dzieci, których stan zdrowia zdecydowanie się pogorszył na skutek zaleconego przez lekarzy czekania.
Problemem, jest także brak standardów diagnostycznych. Aby wiedzieć, czy i jakie konsekwencje dla zdrowia dziecka może spowodować naczyniak należy przeprowadzić określone badania. Większość lekarzy nie wie jakie badania zlecić. W efekcie nasze dzieci przez wiele lat albo nie są leczone albo są leczone (często operacyjnie ) mimo, iż nie oceniono u nich rozległości zmian naczyniowych. Konsekwencje takiego postępowania, które stanowi w istocie leczenie na oślep, mogą być wręcz tragiczne. Usg z dopplerem, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa czy nawet zwykłe usg, a w niektórych przypadkach także badanie naczyniowe to powinien być standard w postępowaniu diagnostycznym wobec dzieci z naczyniakami. Oczywiście, chodzi o naczyniaki większe, powikłane lub o trudnej lokalizacji. Czasem wystarczy zwykle zdjęcie rtg żuchwy, aby uchronić dziecko przed poważnym krwotokiem na fotelu dentystycznym.
Wiele naszych dzieci wymaga też diagnostyki „wewnętrznej”. Bowiem zdarza się, że naczyniakom zewnętrznym towarzyszą naczyniaki wewnętrzne umiejscowione np. w obrębie trzewi, w wątrobie, płucach, przewodzie pokarmowym, czasem także węzłach chłonnych, śledzionie, pęcherzyku żółciowym, trzustce, nadnerczach, mózgu.
W chwili obecnej to często rodzice zdobywają wiedzę o tym jakie badania należałoby wykonać u ich dziecka i następnie sugerują ich wykonanie lekarzom. Z myślą o pomocy w znalezieniu potrzebnych informacji powstało między innymi forum internetowe „naczyniaki.pl”.
Kolejnym zagadnieniem jest to, iż nawet jeśli lekarz pierwszego kontaktu – zwykle pediatra – widzi konieczność działania, to najczęściej nie wie do jakiego specjalisty skierować rodziców. Wiąże się to z faktem, iż szereg naczyniaków wymaga interwencji lekarzy o różnych specjalizacjach.
Stąd rodzice wraz z dziećmi biegają od gabinetu do gabinetu szukając kogoś, kto będzie w stanie im pomóc.
Być może dobrym pomysłem byłoby utworzenie przynajmniej przy jednej klinice w Polsce zespołu specjalistów do spraw wrodzonych wad naczyniowych, w którego skład wchodziliby co najmniej lekarze następujących specjalności: chirurdzy dziecięcy, chirurdzy plastyczni, laryngolodzy, okuliści, radiolodzy, onkolodzy dziecięcy i inni.
Zalążek takiego ośrodka funkcjonuje w Gdańsku, jednak jego bolączką jest niedostateczna ilość specjalistycznych narzędzi.
Na skutek braku lekarzy specjalizujących się w leczeniu naczyniaków, nie wszystkie dzieci mogą uzyskać pomoc w Polsce. Rodzice są więc zmuszeni do szukania pomocy poza granicami kraju. Olbrzymie koszty tego przedsięwzięcia powodują konieczność szukania dodatkowych źródeł finansowania, np. poprzez przeprowadzenie publicznych zbiórek funduszy na leczenie dzieci.
I tak dzieci z naczyniakami „ laryngologicznymi” jeżdżą na operacje do Berlina ( gdzie operacje przeprowadza amerykański specjalista od tego typu naczyniaków ) a dzieci z naczyniakami i malformacjami kończyn dolnych jeżdżą do Hamburga. Niektórzy szukają pomocy w Instytucie Wrodzonych Wad Naczyniowych w Nowym Jorku.
Zastanawiamy się często, dlaczego zagraniczni specjaliści nie przyjeżdżają do Polski, by tu przeprowadzić choćby pokazowe operacje i szkolić nową kadrę lekarską. Stawiamy też pytanie, dlaczego zainteresowanie międzynarodowymi konferencjami w dziedzinie badań nad anomaliami naczyniowymi, jest w naszym kraju tak niewielkie?
W codziennym życiu największym problemem naszym i naszych dzieci jest ich odmienność. Dzieci cierpią, z powodu odrzucenia przez otoczenie. Na forum internetowym
„ naczyniaki.pl ” rodzice opisują drastyczne reakcje otoczenia na inność ich dzieci ( z próbą ukamienowania włącznie ). Trudno nie zauważyć negatywnych skutków tej odmienności dla psychiki dziecka, jego rozwoju emocjonalnego i społecznego. Wiele dzieci potrzebuje stałej pomocy psychologicznej. Jak zawsze w takich przypadkach, problem małego pacjenta staje się problemem dotykającym nie tylko rodziców, ale i rodzeństwo. W związku z przewlekłą chorobą brata lub siostry i wielką determinacją rodziców w walce z chorobą, występuje często poczucie odrzucenia, kłopoty w nauce oraz typowe problemy niedopilnowanych pociech.
W przypadku naczyniaków i malformacji naczyniowych zakwalifikowanych do leczenia, ciągnie się ono na przestrzeni wielu lat. Bywa, że dzieci kwalifikowane są do leczenia „ do końca życia”.
Dlaczego zatem nie zaliczyć tego schorzenia do przewlekłych?