kaniagostyn *UKS Kania Gostyń

Olej Oregano. Oto cytat z artykułu "Ustalenie łańcucha epidemiologicznego dermatomikoz w
wybranych Wyższych Seminariach Zakonnym i Duchownym Archidiecezji Łódzkiej.
Część III. Ocena właściwości przeciwgrzybiczych wybranych olejków eterycznych
na szczepy grzybów Candida albicans wyizolowanych..." (polskie badania wpływu
olejków eterycznych na Candida Albicans, badane olejki Herbapol-Łódź) z
czasopisma Mikologia Lekarska:

"... olejki eteryczne, których głównymi składnikami są fenole, najsilniej
działają na mikroorganizmy i mają najszersze spektrum działania, np. olejek
tymiankowy, czombrowy, oregano. Nieco mniej aktywne są olejki eteryczne, w
których dominują alkohole, np. olejek z drzewa herbacianego, olejek geraniowy,
miętowy i lawendowy."
Choć w samych badaniach nie brały udziału czombrowy i oregano, więc na drugim
miejscu po tymiankowym pojawił się jałowcowy. Badania laboratoryjne (nie na
ludziach).

Źródło www.cornetis.com.pl/
Inhalacja. anetaa68 napisała:

> Z czego robić inhalację? Mam na myśli rodzaj ziół lub coś w tym stylu -
> najlepiej domowym sposobem, na górne drogi oddechowe.

A na poważnie, to tam www.pfm.pl/u235/navi/199219 masz wszystko o
inhalacjach.

Fragment:

"Musimy zadbać o właściwą mieszankę ziół. W przypadku bronchitu pożądany skutek
przynosi wdychanie olejków eterycznych, szczególnie sosnowego, który rozluźnia
oskrzeliki i ułatwia odkrztuszanie wydzieliny. Obrzęk błony śluzowej górnych
dróg oddechowych zmniejsza m.in. zapach prymuli. Korzystnie rozluźniająco i
przeciwzapalnie działa ziele i olejek rumianku. Bakteriobójczo działają zioła i
olejki eteryczne lawendy i tymianku oraz szałwi lekarskiej (ta ostatnia na
gardło). "

S. :)

lawenda-jak pielegnowac?. W naturze lawenda rośnie w strefie śródziemnomorskiej, na zboczach wapiennych
wzgórz. Opisano ponad dwadzieścia gatunków tej rośliny, w ogrodzie uprawiane
jest około ośmiu z nich. Ostatnio pojawiło się wiele mieszańców i form
uprawnych, bardziej odpornych na mrozy, ale również nie tak aromatycznych. Co
do nazw to nie sugerował bym się nimi, gdyż obecnie nie sposób dojść jaki
gatunek jest sprzedawany. W celach przemysłowych uprawia się najczęściej
lawendę prawdziwą (L. vera), zwaną też lekarską lub wąskolistną (L.
angustifolia), a popularnie lawendą angielska gdyż najczęściej uprawiana jest w
Anglii i Australii. Lawenda francuska to popularna nazwa kilku gatunków tej
rośliny uprawnych na słonecznych zboczach kilku francuskich prowincji. Oprócz
znaczenia kosmetycznego i leczniczego, przypisywano tej roślinie również
właściwości magiczne: zawieszona nad drzwiami miała chronić od złych mocy. Jej
łacińska nazwa pochodzi od łacińskiego słowa – lavare- myć się, kąpać.

Zwykle lawendę sadzimy w ogródkach skalnych, na skarpach i rabatach, roślina ta
nadaje się też na obwódki i niskie żywopłoty. Ponadto można ją uprawiać w
pojemnikach na balkonie lub tarasie pod warunkiem, że jego głębokość będzie
równa lub większa niż wysokość krzewinek (ze względu na długie korzenie).
Najlepsze do uprawy są miejsca zaciszne i nasłonecznione, gleba zaś –
przepuszczalna i piaszczysta, z dużą zawartością próchnicy i wapnia, o odczynie
obojętnym. Lawenda nie znosi gleb podmokłych, o wysokim poziomie wody
gruntowej. Wówczas nie tylko źle rośnie, ale również łatwo przemarza. Przed
sadzeniem należy głęboko przekopać ziemię. Jesienią usypać kopczyki ziemi
chroniące nasadę krzewinek (podobnie jak w wypadku róż). Można też okryć
lawendę jedliną, słomą lub włókniną. Jeśli uprawiamy rośliny w pojemnikach
możemy je przezimować w chłodnym (około 5-100C) pomieszczeniu podobnie jak np.
datury. Rośliny zimujące w takich warunkach podlewamy bardzo rzadko. Jeśli mimo
to pędy się powyciągają przycinamy je na wiosnę.
Powodzenia,
Jerzy Woźniak

lawenda.
Witam na forum Gazety!
W naturze lawenda rośnie w strefie śródziemnomorskiej, na zboczach wapiennych
wzgórz. Opisano ponad dwadzieścia gatunków tej rośliny, w ogrodzie uprawiane
jest około ośmiu z nich. Ostatnio pojawiło się wiele mieszańców i form
uprawnych, bardziej odpornych na mrozy, ale również nie tak aromatycznych. Co
do nazw to nie sugerował bym się nimi, gdyż obecnie nie sposób dojść jaki
gatunek jest sprzedawany. W celach przemysłowych uprawia się najczęściej
lawendę prawdziwą (L. vera), zwaną też lekarską lub wąskolistną (L.
angustifolia), a popularnie lawendą angielska gdyż najczęściej uprawiana jest w
Anglii i Australii. Lawenda francuska to popularna nazwa kilku gatunków tej
rośliny uprawnych na słonecznych zboczach kilku francuskich prowincji. Oprócz
znaczenia kosmetycznego i leczniczego, przypisywano tej roślinie również
właściwości magiczne: zawieszona nad drzwiami miała chronić od złych mocy. Jej
łacińska nazwa pochodzi od łacińskiego słowa – lavare- myć się, kąpać.

Zwykle lawendę sadzimy w ogródkach skalnych, na skarpach i rabatach, roślina ta
nadaje się też na obwódki i niskie żywopłoty. Ponadto można ją uprawiać w
pojemnikach na balkonie lub tarasie pod warunkiem, że jego głębokość będzie
równa lub większa niż wysokość krzewinek (ze względu na długie korzenie).
Najlepsze do uprawy są miejsca zaciszne i nasłonecznione, gleba zaś –
przepuszczalna i piaszczysta, z dużą zawartością próchnicy i wapnia, o odczynie
obojętnym. Lawenda nie znosi gleb podmokłych, o wysokim poziomie wody
gruntowej. Wówczas nie tylko źle rośnie, ale również łatwo przemarza. Przed
sadzeniem należy głęboko przekopać ziemię. Jesienią usypać kopczyki ziemi
chroniące nasadę krzewinek (podobnie jak w wypadku róż). Można też okryć
lawendę jedliną, słomą lub włókniną. Jeśli uprawiamy rośliny w pojemnikach
możemy je przezimować w chłodnym (około 5-100C) pomieszczeniu podobnie jak np.
datury. Rośliny zimujące w takich warunkach podlewamy bardzo rzadko. Jeśli mimo
to pędy się powyciągają przycinamy je na wiosnę.
Powodzenia,
Jerzy Woźniak